Ongeposeerde foto’s
Mijn stijl kenmerkt zich door ongeposeerde foto’s. Ik maak foto’s van de momenten die spontaan ontstaan zonder dat ik daar invloed op uitoefen. In deze blog zal ik vertellen waarom mijn hart sneller gaat kloppen van ongeposeerde foto’s.
Iedereen verdient mooie foto’s
Toen ik begon met fotografie maakte ik in eerste instantie vooral foto’s voor mijn eigen twee meiden. Het bleek dat ik bijna geen écht mooie foto’s van ze had! Ik oefende uiteraard veel op mijn eigen gezin. Ik wilde niet steeds vragen of ze in de camera wilde kijken. Dus maakte ik foto’s als ze aan het spelen waren. Op deze manier hadden ze hier geen last van. Toen ik steeds beter werd en ik had bedacht dat iedereen mooie foto’s verdient besloot ik fotograaf te worden! Dan ga je natuurlijk nadenken over wat voor soort fotoreportages je aan gaat bieden.
Dat werd anders dan ik dacht
In het begin zag ik verliefde stelletjes voor mij en kinderen die lief de camera inkijken. Slapende baby’s met schattig gebreide mutsjes en bloemen. Totaal geen ongeposeerde foto’s dus! Ik vroeg aan gezinnen of ik mocht oefenen. Omdat ik nog wat onzeker wat over het sturen van de geposeerde foto’s was ook een groot deel ongeposeerd. Bij het bekijken en selecteren van de foto’s ontdekte ik dat ik een lach op mijn gezicht kreeg bij de ongeposeerde foto’s. Die vond ik het mooist en het meest krachtig.
Ontspannen reportages
Na meerdere keren met gezinnen geoefend te hebben merkte ik dat ik de reportages waar ik eigenlijk niets deed het leukst vond! Dit waren ook vaak de meest ontspannen reportages voor iedereen. Vaak trekken kinderen hun eigen plan. Ze hebben regelmatig helemaal geen zin om te poseren en soms geeft dit wat spanning tussen kind(eren) en ouders. Er zijn vast fotografen die dit heel goed om kunnen buigen. Maar ik merkte dat ik het allemaal niet ‘waard’ vond voor de geposeerde foto. Daarnaast was mijn liefde voor de ongeposeerde foto’s natuurlijk al aan het groeien.
Een verhaal zonder woorden
Daardoor heb ik besloten vooral ongeposeerde fotoreportages te gaan doen. Ik kwam erachter dat ik de foto’s vooral maak om een verhaal te vertellen zonder woorden. Als ouder vergeet je sommige dingen weer en als kind heb je soms geen herinneringen aan je hele vroege jeugd. Als ik naar mijn eigen foto’s kijk van vroeger is het zo waardevol om te zien hoe we aan het kamperen waren, hoe ik slakjes in bakjes deed. Hoe de wasmand mijn boot was, hoe mijn zus mij een kus gaf op mijn verjaardag. De ongeposeerde foto’s vertellen het verhaal en worden herinneringen.
Waarom dan een fotograaf?
Maar voor dit soort foto’s hoef je toch helemaal geen fotograaf te vragen? Nee, dat klopt. Deze foto’s kan iedereen zelf maken dat gebeurt gelukkig ook vaak genoeg. Maar ik heb geen foto’s van mijn ouders die met een liefdevolle blik naar mij kijken terwijl ik al het bovenstaande aan het doen ben. Die blikken of die lach waren er wel, maar van achter de camera. Het voordeel van een fotograaf is dat iedereen uit het gezin op de foto staat en soms juist foto’s maakt van de dingen waar je zelf niet aan denkt. De dagelijkse dingen waar normaal geen tijd is om foto’s te maken, staan dan juist wél op de foto. Dat maakt deze foto’s zo ontzettend waardevol. De lol tijdens het spelen, de kussen en knuffels, het boos zijn, het troosten zijn écht als het ongeposeerde foto’s zijn. Ik kan soms echt smelten achter mijn computer als ik dit soort momenten weer terug zie. Ik stel me dan voor wat voor verhalen er over jaren los komen als ze het fotoalbum samen aan het bekijken zijn. Daar doe ik het voor!
Probeer het zelf eens!
Probeer zelf eens juist andere dingen van jouw gezin vast te leggen dan dat je normaal doet. Het verhaal zit vaak in de meest normale dingen. Wil je toch liever een fotograaf? Kijk dan eens bij mijn portfolio om te kijken of ik bij jouw gezin pas.
